W XVII i w pierwszej połowie XVIII wieku we Francji, Anglii, Skandynawii, Holandii oraz na terenie północnych Niemiec rozwijał się styl nazywany klasycyzmem lub barokowym klasycyzmem. Styl ten dążył do spokoju, prostoty i harmonii. Był statyczny, przejrzysty, stroniący od przepychu i przesady, oszczędny w dekoracji. Jego twórcy za wzór stawiali sobie budowle antyczne, korzystali więc ze sztuki starożytnej. Powstawały budowle z przewagą prostych linii, bryły budowli były uproszczone, a ich części składowe zmniejszone do minimum. Główne wejścia zarówno ko kościołów, jak i do budowli świeckich, tworzone były na wzór kolumnowych portyków w starożytnych świątyniach rzymskich. Przedstawicielem tego gatunku w architekturze był między innymi włoski architekt A. Palladio, który jako pierwszy wprowadził do świeckiej budowli centralny portyk kolumnowy. We Francji ostoją klasycyzmu był król Ludwik XIV i założona w 1671 roku Królewska Akademia Architektury z siedzibą w Paryżu. Najlepszym przykładem budowli wzniesionej w tym stylu we Francji jest wschodnia fasada Luwru, przez którego praktycznie całą długość biegnie złożona z par stojących kolumn kolumnada. Inną budowlą w tym stylu jest wzniesiony w latach 1679 – 1706 kościół Inwalidów. Jest to budowla wzniesiona na planie krzyża greckiego, który został wpisany w kwadrat.
Klasycystyczny styl barokowy
