Zrodzony we Francji w połowie XIII wieku gotyk był zupełnie odmiennym stylem budownictwa sakralnego od dominującego wcześniej stylu romańskiego. Za pierwszą budowlę zbudowaną w nowym stylu uważa się kościół w opactwie Saint Denis niedaleko Paryża. Kościół ten powstał z inicjatywy opata Sugera. Na ukształtowanie się gotyku wpływ miały zmiany, które zachodziły w chrześcijańskim systemie wartości, ale też nowe odkrycia technologiczne. Wznoszenie wyższych budowli było możliwe dzięki zastosowaniu nowych technik architektonicznych czyli ostrego łuku, łuków przyporowych oraz dzięki zastosowaniu sklepienia krzyżowo-żebrowego. Za najbardziej charakterystyczną cechę gotyku uznaje się ostry łuk. Był on bardziej stabilny, pozwalał na dostosowanie wysokości do różnej spadzistości, czego nie można było zrobić w budowlach romańskich, korzystających z łuku okrągłego. Przekształcono również sklepienia, wykorzystując system krzyżujących się żeber, które pozwalały na wypełnienie przestrzeni cienką powłoką kamienną. Ciężar sklepienia krzyżowo-żebrowego został przeniesiony na wewnętrzne filary, co pozwoliło zastąpić masywne ściany lekkimi arkadami. Zastosowanie łuków przyporowych pozwoliło zaś na przeniesienie ciężaru ze ścian na zewnętrzne przypory. Dzięki temu nawa główna mogła się wznosić ponad nawy boczne.
Architektura stylu gotyckiego
